شهاب حسینی در نشست پرسش و پاسخ "جدایی نادر از سیمین" درباره همکاری با اصغر فرهادی توضیح داد
از احمد درباره الی تا حجت جدایی نادر از سیمین
سینمای ما- کارگردان، تدوین گر و بازیگران فیلم «جدایی نادر از سیمین» در نشست نقد و بررسی این فیلم که به همت سایت "سینمای ما" و در ادامه سلسله جلسات باشگاه فیلم این سایت برگزار شد ، به سؤالات کابران سایت و حاضران در نشست پیرامون این فیلم پاسخ گفتند.
نشست پرسش و پاسخ «جدایی نادر از سیمین» با حضور اصغر فرهادی (کارگردان)، شهاب حسینی (بازیگر نقش حجت)، ساره بیات (بازیگر نقش راضیه)، سارینا فرهادی (بازیگر نقش ترمه) و هایده صفی یاری (تدوین گر) برگزار شد. در این جلسه نیما حسنی‌نسب به عنوان مجری برنامه و مدیر سایت سینمای ما حضور داشت.
شهاب حسینی پیرامون این که چه کارهایی برای باورپذیری شخصیت های متفاوتش در دو فیلم جدایی نادر از سیمین و درباره الی انجام داده که از نظر دیگران باور پذیر بوده، گفت: «در حرفه ما بستگی دارد که شما از چه منظری بخواهید به کار نگاه کنید. من به شخصه در زندگی از شخصیت های فیلم های به یادماندنی که دیدم خیلی تاثیر گرفته ام و فکر می کردم آن بازیگری که آن نقش را بازی کرده حتما به آدم های مشابه نقشش هم فکر کرده تا بتواند یک حس مشترک با تماشاگر ایجاد کند. اگر بخواهیم از این منظر به کار بازیگری نگاه کنیم هم احمد در فیلم درباره الی و هم حجت جدایی نادر از سیمین مصداق های خارجی زیادی دارند. ما در خیابان با تعداد زیادی از این حجت ها رو به رو می شویم که مثلا با موتور مسافرکشی می کنند، پیک هستند، کارگری می کنند و یا ....کسانی که آبرومند هستند و دلشان می خواهد آبرومندانه به زندگی شان با وجود فقر ادامه بدهند.»
بازیگر نقش حجت در ادامه گفت: «تنها حسی که در کار کردن با آقای فرهادی داشتم این بود که بیشتر از همه متمرکز به قصه و فضای کاری که اتفاق می افتد، هستند. برای اولین بار در فیلم «درباره الی» از کارم لذت بردم، به خاطر این که دیگر خبری از خودم نبود و مسیری طی شده بود که هر چقدر می توانم از شهاب حسینی بودن فاصله بگیرم و به احمد تبدیل بشوم، در مورد حجت هم همین مسیر طی شد.»
وی این طور ادامه داد: «اتفاقی که در مورد احمد افتاد این بود که علاوه بر فضای باور پذیر فیلم، تصوراتی بود که احساس می کردم یا دوستانی بود که می دانستم خارج از کشور برای مدت طولانی زندگی می کنند و وقتی به کشور برمی گردند این قدر حس ایرانی بودن در آنها مانده که مثلا آدرس بهترین طباخی بازار را بلد هستند ولی ما بلد نیستیم. هیچ اصراری ندارند بگویند کجا زندگی می کنیم، لهجه خاصی ندارند و خیلی عادی هستند. در مورد حجت هم فکر کردم اگر بتوانم نمایانگر قشری باشم که از فردای دیدن این فیلم در خیابان دیگر به آن آدم ها بی تفاوت نگاه نکنیم و نگذریم، کارم را درست انجام داده ام. امیدوارم توانسته باشم از پس این کار بر بیایم.»